“قوی باش وبدرخش”

مردم و یا دیگران همیشه حرفی برایِ گفتن دارند،حرف هایِ دیگران صرفاً بازتابی از جهانِ درونی آنهاست و هیچ ربطی به خودِ واقعیِ شما ندارد.نه به تعریف و تمجید و تحسینِ آنها دل خوش باشید و نه از عیبجویی هایِ آنها دلگیر.

به تعبیرِ رومی نهایتاً هر کسی از ظنِ خود یارِ شما می شود ، در نتیجه هر آنچه دیگران دربارۀ شما می گویند نمایانگرِ گوشه ای از جهانِ درونیِ خودِ آنهاست.

اگر شما سکوت کنید به شما خواهند گفت :
عجب موجودِ ضعیف و ناتوانی

اگر حرف بزنید به شما خواهند گفت:
عجب انسانِ پررو و زبان درازی و پر ادعایی

اگر انسانِ هدفمندی باشید و برایِ برنامه هایِ شخصیِ خود ارزش قائل باشید به شما خواهند گفت :عجب آدمِ خود خواهی ، او به هیچ کس جز خودش بها نمی دهد!

اگر فردی باشید که در مقطعی از زندگی نیاز به استراحت و تفریح داشته باشید به شما خواهند گفت : عجب آدم علاف و بی خودی!

اگر به زیبایی و آراستگیِ خود توجه کنید به شما خواهند گفت:عجب ، چقدر این فرد خود پسند و نمایشی است!

اگر طرفدارِ سادگی و بی آلایشی و بی آرایشی باشید به شما خواهند گفت: چه آدمِ املی!

فردی که درونگرا است و بیشتر تمایل به فضاهایِ خلوت و تنهایی دارد را منزوی می خوانند و او را ناهنجار قلمداد می کنند و باور دارند او از ایجادِ صمیمیت با دیگران عاجز است و فردی که ذاتاً برونگرا و اجتماعی است را به سطحی بودن و پر قیل و قال بودن متهم می کنند!

قضاوت کردن و یا قضاوت نکردن ، مسئله اینست!؟
کارل گوستاو یونگ روانشناسِ شهیرِ سوئیسی در کتابِ سمینارِ چنین گفت زرتشتِ نیچه اذعان می کند که حتی آگاه ترین انسان از فرآیندِ «قضاوت کردن» مصون نیست.همۀ ما همواره در حالِ داوری و قضاوت هستیم و این خصوصیت در وجودِ ما کارکردِ مثبتی دارد چرا که به واسطۀ آن می توانید سنجشی در اختیار داشته باشیم تا نهایتاً بتوانیم بینِ خیر و شر ، بینِ امن و نا امن ، بین شب و روز و… تمایز قایل شویم و بتوانیم زندگیِ بهتری برایِ خود فراهم کنیم.این مکانیسمِ ذهنی همواره در ما فعال است و هیچ انسانی نمی تواند چنین ادعای داشته باشد که آنچنان به تعالی رسیده است که دیگر هرگز قضاوت نمی کند!

ما در بهترین حالتِ ممکن می توانیم مشاهده گرِ قضاوت هایِ ناخواستۀ خود باشیم و پیش از آنکه آن قضاوت ها از دایرۀ ذهنیِ ما پا فراتر بگذارند مچِ خود را بگیریم و آن برداشتِ ذهنی را جدی نگیریم و تنها حقیقتِ ممکن نپنداریم.بدانیم قضاوتِ ما تنها برداشتِ ما از موضوع است و نه همۀ حقیقت.

در حالتِ عکس نیز باید به همین شیوه عمل کرد.شما هر رفتاری از خود نشان دهید عده ای هستند که این رفتار را نظاره می کنند و این تماشاگران همگی از دریچۀ نگاهِ خود شمارا قضاوت می کنند.این عناوین فارغ از محتویاتِ مثبت و یا منفی هیچ ربطی به شما ندارد.پس قضاوت هایِ آنها را جدی نگیرید و به تعبیرِ « میگوئل روئیز »* آنها را به خود نگیرید.

حتی ما نمی توانید از دیگرانی که ما را قضاوت می کنند گله ای داشته باشیم ، چرا که ما خود نیز همواره در حالِ قضاوت کردن هستیم.! شما تنها می توانید مشاهدگرِ قضاوت هایِ درونیِ خویش باشید و بعد به بی اساس بودنِ بسیاری از آنها بخندید و آنها را رها کنید.

شما برداشت هایِ ذهنیِ خود نیستید! برداشت هایِ ذهنیِ خود را جدی نگیرید. و باز هم به تعبیرِ یونگ «هر چیزی را که فکر می کنید باور نکنید»!

و حالا به عکس به شما می گویم هر چیزی که از دیگران نیز می شنوید را جدی نگیرید ،به گرانیگاهِ درونیِ خویش بچسبید ، نورِ وجودِ خودتان را در هستی بتابانید و سرودِ بی همتایِ وجودتان را بخوانید و بروید ، مسئله تنها همین است.