عشق و نیاز (نظرسنجی 8)

عشق و نیاز (نظرسنجی 8)

جستجو در عشق

صحبت درباره عشق چه سنگین است! هرچقدر آن را بکاویم و در مورد آن بگوییم، باز گویی ابعاد و وجوه پنهانی دارد که همچنان آشکار نشده است.

فیلسوفان و روانشناسان زیادی سعی در کاوش عشق کرده اند. هر یک نظرات مختلف، تجربیات متفاوت و دیدگاه های متنوعی درباره عشق داشته اند و دارند.

ما نیز پرسشی مطرح کردیم که پاسخ به آن چندان ساده نیست. حتی شاید پاسخی مشترک و فراگیر نداشته باشد.

آيا شما عشق را همان ديدن پاسخ نيازهاي خود در معشوق می بینید؟

عشق و نیاز

با سپاس از عزیزانی که در این نظرسنجی شرکت کردند، 100 نفر نظر خود را اعلام کردند. شکل زیر درصد پاسخ به هر گزینه را نشان می دهد.

همچنین دو نفر از اعضای محترم کانال نظر خود را مشروح اعلام کردند:

«رابطه عشق و نیاز به نظرم رابطه عموم و خصوص مطلق است، زمانی که عشق کل و نیازها جزئی از آن می شوند،عشق هم نیازهای قبلی را پوشش میدهد و هم نیازهای جدید خلق می کند. نیازهای هر دونفر در سایه عشق به بهترین شکل برطرف می شود، و این که بگوییم عشق و نیاز دو چیز جدا از همند،اغراقی بیش نیست، انسانها موجوداتی اجتماعی اند که یکی از عوامل اجتماعی بودنشان هم همین نیازهای مادی و معنوی است، پس درعشق هم برآوردن نیازها هست اما نه در رابطه “من-آن”، در رابطه “من-تو“.»

«تازگیها به یک نکته ای در وجود خودم پی بردم و آن این است که به نگین انگشترم  زیاد توجه میکنم به این نتیجه رسیدم که دیدن عقیق هم من را مجذوب خودش می کنه مثل خیلی چیزهای دیگه مثل گل وگیاه نوشیدن آب خوردن میوه ها ی مختلف دیدن طبیعت وچیزهایی دیگه حالا حال انگشتر بازها را می فهم که از دیدن انگشتر ها لذت می برند توی این دنیا هر کسی مجذوب وشیفته و حیران یک چیزی می شود .به قول گوته حیرت عالی ترین احساس یک انسان است.به نظرم در عشقم یک سرگشتگی وحیرانی وجود دارد آدمها به واسطه زیبایی وشخصیت وخلق و خوی همدیگر متحیر وشیفته وعاشق هم می شوند ولی چون آدم تک بعدی نیست وهیچ آدمی هم کامل نیست وقتی به هم می رسند می بینند که آن چیزی که به خاطرش عاشقهم شدن کافی نیست واز هم سرد می شوند مثلا کسی که شیفته زیبایی کس دیگه ای شده وقتی اخلاق خوبی نمی بیند تمایلش کم می شود. به نظرم عشق واقعی عشقی است که باعث تکامل هر دو نفر بشود.باید برای چنین عشقی بایدتلاش کرد وبه صورت دفعی ایجاد نمی شود.

به نظر من عشق باعث تعالی انسان می شود وقتی انسان مجذوب یک موسیقی می شود ناخودآگاه به سمت سازنده آن موسیقی متمایل می شود. وقتی انسان موجودی زیبا یی می بیند مجذوب به وجود آورنده آن زیبایی می شودبه نظر من عشق نیاز های جدیدی در انسان به وجود می آورد نیازهایی بالاتر از نیاز های قبلی.»

عشق یک طرفه

وقتی عاشق کسی می شویم و همه اندیشه مان را از او پر می کنیم، نکته ای را فراموش می کنیم: اگر معشوق من هم مرا دوست داشته باشد، علاقه من به چه سرعتی رنگی می بازد!

آلن دو باتن (2006) در کتاب «جستارهای در باب عشق» این طور می گوید: ما عاشق می شویم چون نیازمندیم با توسل به فردی آرمانی، از دست خود فاسدمان برهیم. خب اگر این فرد روزی برگشت و متقابلاً عاشق ما شد چه؟ فقط می توانیم شگفت زده بشویم.

آخر این موجود الهی که ما در تصور داشتیم، چگونه می تواند اینقدر بد سلیقه باشد که از کسی مانند ما خوشش بیاید؟

اگر نسبت به دوست داشتنی بودن خودمان، کاملاً اعتقاد نداشته باشیم، ابراز محبت طرف مقابل می تواند برایمان مانند دریافت جایزه افتخار برای انجام کاری باشد که هیچ ارتباطی به ما ندارد. چطور ممکن است آرزو داشته باشیم معشوق ما، عاشق ما شود، ولی وقتی شد، از دست او ناراحت می شویم؟ این تناقضی است.

رها شدن از نقص های خود

شاید به همین دلیل است که بنیان نوعی عشق خاص، ناشی از تمایلی است که می خواهیم از خویشتن و ضعف هایمان در وابستگی به زیبایی و اصالت برهیم. ولی در مقابل اگر معشوق عاشق ما شد، مجبوریم به خود بیاییم، و از این رو چیزهایی به یادمان می آید که در وهله نخست ما را به سوی عشق کشانده بوده.

چه بسا از ابتدا هم خواسته مان عشق نبوده، شاید به سادگی تمایل داشته ایم به کسی باور داشته باشیم. ولی چگونه می توانیم به معشوق باور داشته باشیم در حالی که او نیز ما را باور دارد؟

این که کسی عاشق تو بشود بدان معنی است که آن فرد نیز دارای همان نیازهایی است که در بطن جذب شدن تو به او وجود دارد. آلبر کامو گفته ما عاشق افراد می شویم، زیرا به ظاهر کامل به نظر می رسند. جسماً کاملند و از نظر عاطفی منسجمند.

حال آن که خود ما باطناً مغشوش و به هم ریخته ایم. اگر باطناً کمبودی نداشتیم عاشق نمی شدیم. اما کشف کمبود مشابهی در دیگری به ما گران می آید. در جستجوی پاسخ مشکل خودمان (نیاز خودمان) متوجه مشکل همسانی می شویم.

عشق به خود و نفرت از خود

در هر رابطه ای لحظاتی این چنین وجود دارد. لحظه ای که آشکار می شود عشق دو جانبه است. و راه حل آن بستگی به ایجاد تعادل میان عشق به خود و نفرت از خود دارد. عشق به حالت کمال گونه خود و نفرت از نقصها و ضعفهای خود.

چنانچه نفرت از خود دست بالا را ببرد، در آن صورت کسی که عشق را دریافت کرده ممکن است اعلام کند که معشوق لایق او نیست. ارزش او را ندارد.

حال اگر عشق به خود دست بالا را ببرد، هر دو طرف ممکن است بپذیرند که دیدن عشق دو جانبه، لزوماً شاهدی بر حقارت معشوق نیست. بلکه گویای این است که خودشان تا چه اندازه دوست داشتنی بوده اند.

منبع:

دو باتن، آ. (2006). جستارهایی در باب عشق. ترجمه: امامی، گ. تهران: نیلوفر. 1394.