قطار

قطار
از کودکي هميشه اين سوال برايم مطرح بود که :چرا قطار تا وقتي ايستاده است کسي به او سنگ نمي زند اما وقتي قطار به راه افتاد سنگباران مي شود…
اين معما برايم بود تا وقتي که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم ديدم اين‏ قانون کلي زندگي ما ايرانيان است که هر کسي و هر چيزي تا وقتي که ساکن‏ است مورد احترام است، تا ساکت است مورد تعظيم است اما همين که به راه افتاد و يک قدم برداشت، نه تنها کسي کمکش نمي‏کند، بلکه‏ سنگ است که بطرف او پرتاب مي‏شود و اين نشانه يک جامعه مرده است. ولي يک جامعه زنده فقط براي کساني احترام قائل است که متکلم هستند نه‏ ساکت، متحرکند نه ساکن، باخبرترند نه بي‏خبرتر … ( مرتضي مطهري، کتاب حق و باطل )