فرزند من در حال بزرگ شدن است: عدم وجود نشانه های رشد

فرزند من در حال بزرگ شدن است: عدم وجود نشانه های رشد

 

در مقاله پیشین به نشانه های رشد نوجوانان و اینکه آن ها اکثرا برای والدین و اطرافیان آزاردهنده یا نگران کننده هستند اشاره شد. یکی از پرسش هایی که از جانب مخاطبین مطرح شد این بود که من یا نوجوانم این نشانه ها را نداشته یا نداریم، این مسئله نشان دهنده چیست؟ در مقاله پیش رو به عوامل دخیل اشاره خواهیم کرد.

اما پیش از آن به نکته ای مهم باید اشاره کرد: تجربه نشان داده است که صرف “آگاهی” در بسیاری از مسائل باعث کاهش فشار روانی حاصل از آن اتفاق می شود. برای مثال اگر شما در خیابان شاهد فحاشی چند کودک باشید به یقین حس خوبی نسبت به آنها نخواهید داشت.

اما با دانستن این نکته که کودکان مذکور والدین پرخاشگری دارند که هر روز آنها را مورد آزار و اذیت فیزیکی قرار می دهند مطمئنا حس شما متفاوت خواهد بود. بنابراین درخواستی که از والدین گرامی داریم این است که تا جای ممکن پیش از آنکه به دنبال راهکار برای حل و فصل مسائل فرزندان خود باشند به دنبال کسب آگاهی و درک آنها باشند تا بتوانند بسیار موثرتر با فرزندان خود تعامل کنند. معمولا افرادی که صرفا از راهکار و تکنیک استفاده می کنند یا موفق نمی شوند و جواب عکس می گیرند یا اینکه تصویری که از خود در ذهن دیگران به جا می گذارند چندان زیبا نیست.

 

[irp posts=”9501″ name=”فرزند من در حال بزرگ شدن است: نگاهی به مسائل دوران نوجوانی”]

 

1-همیشه استثنا وجود دارد:

بگذارید در همین ابتدای امر خیال شما را راحت کنم! همیشه در تمام قوانین استثنا وجود دارد؛ بخصوص در علوم انسانی و روانشناسی. شاید شما یا فرزندتان جزو این دسته هستید.

2-به رشد نرسیده اند:

گاهی اوقات به علت وجود شرایطی در رشد افراد تاخیر رخ می دهد و نوجوانان نشانه های نوجوانی را دیرتر از آنچه باید بروز می دهند. بنابراین کمی صبر داشته باشید و نگران نشوید.

 

3-نشانه های رشد را نشان نمی دهد:

گاهی اوقت نوجوانان به علت سرکوب شدید از جانب والدین و اطرافیان و تجربیات تلخی که در طی رشد داشته اند، نشانه های ورود به نوجوانی را نشان نمی دهند.

اگر در سبک فرزندپروری خود از تنبیه فیزیکی، تخریب شخصیت و… استفاده کرده اید کمی به این گزینه مشکوک باشید. وجود نشانه و عدم بروز آن می تواند نشانه ورود فرزند شما به فرایند به اصطلاح “زیرآبی رفتن” باشد.

4-رشد گلخانه ای:

گاهی اوقات نوجوانان در شرایط بسیار مطلوب از نظر والدین بزرگ می شوند. به قول معروف نه آفتابی دیده اند و نه مهتابی، لای پر قو بزرگ شده اند و سرد و گرم روزگار را (به اندازه خودشان) تجربه نکرده اند. این پدیده بخصوص در مدارس غیردولتی به شدت مشاهده می شود. این گروه از نوجوانان از آنجایی که در یک شرایط خاص بزرگ شده اند و هویت یابی آنها اکثرا دچار مشکل است، مجالی برای استفاده از قابلیت هایی که در دوران نوجوانی به دست آورده اند پیدا نمی کنند.

این نوجوانان اغلب حالت مطیع و پیرو دارند و نزد والدین، معلمان و خلاصه هر کسی که قرار است مرجع قدرت باشد محبوب هستند. به طور معمول این دسته از نوجوانان با ورود به زندگی واقعی (بخصوص دانشگاه) و فاصله گرفتن از سیستم های حمایتی آسیب رسانی که داشته اند، یک بحران را سپری می کنند و سپس به هویت یابی و استفاده از قابلیت هایی که می باید سال ها پیش از آنها استفاده می کرد را شروع می کند. دوران سختی که فشارهای مضاعفی برای والدین به دنبال دارد؛ چند برابر آنچه والدین در برابر نوجوان عادی تجربه می کنند.