شن بازی

چرا شن بازی اثربخش است؟

فنون اصلی شن بازی درمانی در نظریه ی یونگ این است که، روان از استعداد طبیعی برای شفای خودش برخوردار است. همچنین زمانی که روان  برای فعالیت کردن و عمل کردن در محیط طبیعی به طور آزادانه رها میشود، دارای یک خرد غریزی یا فطری می باشد.

دورا کالف باور داشت که هدف شن بازی فعال کردن انرژی شفابخش در مرحله ای بسیار عمیق از روان به وسیله ی استفاده از مینیاتورها و سینی شن، برای انعکاس جهان درونیِ مراجع می باشد. به وسیله ی این فعالیت و تجربه ی آزاد و بازیِ خلاق، فرایندهای ناهشیار در قالب یک شکل سه بعدی قابل مشاهده می شوند. بنابراین شن بازی محملی برای دیده شدن و شناخته شدنِ ناهشیار ایجاد می کند.

بر طبق نظریه ی یونگ “خود” جایگاه خرد است و در ناهشیار قرار دارد و بر طبق اصل ” نظم دهی مرکزی کلِ شخصیت” عمل می کند. ایگو در قسمت هشیار، نقش نگهدارنده ی حسِ هویت را به عهده دارد و واسط بین قلمرو هشیار و ناهشیار است و همچنین نیاز دارد که توسط “خود” هدایت شود. زمانی که “خود” و “ایگو” با هم عمل می کنند، فرد احساس می کند که نشاط و تعادل بیشتری دارد و همچنین به بروز و بالفعل شدن توانمندی های بیشتر و گسترده تر کمک می کند. با این وجود، تاثیر تروما یا آسیب، فقدان، سوءاستفاده و دیگر خطرات زندگی میتواند موجب عدم توازن بین ایگو و خود شود.

افراد اغلب از طریق فرایند خلق کردن در قالب بازی و انعکاس آن در سینی شن، علاوه بر خاطرات گم شده ، تجارب اوایل کودکی و مسائل غیرکلامی  را بازگو می کنند. درمانگران مشاهده کردند که به وسیله ی فرایند شن بازی، تغییرات روان شناختی، شناختی و رابطه ای روی می دهد و مراجع آرامش و احساس بهتری را تجربه می کند. سینی شن به مراجع کمک می کند تا از مسائلی که موجب اضطراب می شوند، جدا شود و همچنین سینی شن تبدیل به عرصه ای می شود که میتوان بر روی آن ناهشیار را مورد بررسی قرار داد. در واقع شن بازی یک رابطه ای را بین جهان درونی و جهان بیرونی، که همان خود و ایگو هستند، ایجاد می کند.

دورا کالف (1971) فهمید که در بیشتر موارد در سینی شن، تغییر تمرکز از بیرون به درون، فعال کردن انرژی شفابخش، آشکار شدن ناهشیار، حضور دیگران به صورت نمادین و … اتفاق می افتد.

منبع: شن بازی: نظریه و عمل. بهنود بهمنش و پریسا رنجگر، در حال چاپ