دروغگویی روی مبل

دروغگویی روی مبل سومین رمان داستانی اروین یالوم است، کتابی زیبا، گیرا و با شخصیت پردازی دلچسب به همراه تعلیق ها و گره افکنی های ماهرانه. به نظر می رسد یالوم در این رمان تمام تلاش خود را کرده است که اصول خودافشایی را به رواندرمانگران با یک رمان داستانی آموزش دهد، به آنها جرات دهد تا از چهارچوب های خشک رواندرمانی فاصله بگیرند. شاید امروزه اگر کسی با نظرات یالوم در مورد رواندرمانگری آشنا شود به راحتی آنها را پذیرفته و سرلوحه کار خویش قرار دهد اما اهمیت این رمان و بزرگی کار یالوم زمانی معلوم می شود که بدانیم این رمان متعلق به سال 1996 می باشد و در آن زمان نگارش چنین کتابی و ارائه نظراتی اینچنین به دور از قواعد سنتی چه موجی از انتقادات و اتهامات را می توانست به دنبال داشته باشد.

البته باید توجه داشت که یالوم علاوه بر این دعوت به فاصله گرفتن از روش ها و اصول سنتی، از طرف دیگر بر اصول اخلاقی این حرفه پا فشاری می کند و با نشان دادن خطرهای پیش پای مشاوران و نمایش دادن یک قربانی و کسی در در شرف قربانی شدن به خاطر رعایت نکردن این اصول و مرزهاست، شاید نقشی پر رنگ تر و موثرتر از هر کلاس اخلاق در روانشناسی و مشاوره ایفا کرده است.

یالوم در این کتاب به جنبه های تاریک رواندرمانی نیز می پردازد، جنبه های تاریک مشاور بودن و جنبه های تاریک مراجع بودن. اینکه رواندرمانگران ممکن است تا چه حد آسیب پذیر و ساده باشند، برای یکدیگر چه مشکلاتی را ایجاد کنند و از یکدیگر چه ترس هایی داشته باشند. و مراجعان نیز حاضرند پول بدهند و ساعت ها وقت خود را اختصاص بدهند تا تمام این مدت دروغ بگویند و حتی توطئه چینی کنند!

اما آنچه یالوم به درمانگران می آموزد خود بودن و صداقت داشتن با مراجع است، البته تا جایی که به سود مراجع باشد و به وی و فرایند درمانی آسیب و خللی وارد نشود. و فراموش نکنیم، من به عنوان مشاور «همیشه برای حقیقت آماده ام.»