بررسی دیدگاه خیام و پل تیلیش به خودشیفتگی و قرار دادن خود به عنوان بت

پل تیلیش(۱۹۵۷) خاطر نشان ساخت که تنها زبان نمادین می تواند غایت و بی نهایت را ابراز کند. زمانی مشکل بوجود می آید که موضوعات مقدس که سمبل الوهیت هستند به عنوان خود الوهیت درک می شوند، نه اینکه تجلی الهی یا در بر گیرنده ی کیفیت های مقدس باشند. در واقع نماد با آنچه که بازنمایی می شود اشتباه گرفته می شود (به نقل از پارگامنت؛ ترجمه ی کلانتر کوشه، حسینی و مطهری،۱۳۹۵). حکیم عمر خیام برای تاکید بر خاصیت نمادین و سمبلیک انسان و برای جلوگیری از خودشیفتگی و خودپرستی و اشتباه گرفتن خود به عنوان موجود غایی، اینگونه می فرماید:
جامی است که عقل آفرین می زندش / صد بوسه ی مهر بر جبین می زندش
این کوزه گر دهر چنین جام لطیف / می سازد و باز بر زمین می زندش